Daar zit ik dan, in mijn badjas achter de laptop, naar het scherm van het forum te kijken. Het forum van de Firma Zorgbehang, wat ik zo vaak heb bezocht, bekeken, scripts op heb gezocht, informatie en vragen aan heb toegevoegd. Persoonlijke verhalen heb gepost en gelezen, gefrustreerd om ben geweest, maar wat ook duidelijkheid, overzicht en troost gaf.

En nu type ik voor het laatst mijn stukje…
Ik zou een stukje voor de nieuwsbrief, de website en natuurlijk jullie schrijven, maar waar begin je dan.
Zoals ik ben… gewoon gaan en zien waar het eindigt, wat er voorbij komt en hoe ik dat wel of niet er in vermeng.

Ik was mama van 3 kleine kindjes en de combinatie van veel werken, een man met ambities en deze 3 monsters, zorgden er voor dat ik mijn baan in het onderwijs op zei en me even op mijn gezin en de balans ging richten. Met een baby, peuter en kleuter thuis was er voldoende om druk mee te zijn zou je zeggen. Maar ik zou Floortje niet zijn, als het huis na een paar maanden niet op me af kwam. Ik wilde naast al het vrijwilligerswerk, iets echt voor mezelf doen. Per toeval stuitte ik op een auditie van de Firma Zorgbehang. Een theatergroep in Arnhem, die GGZ als inspiratiebron had. Ondanks mijn opleiding en werk als theaterdocent had ik al jaren niet meer zelf gespeeld en de GGZ is altijd een groot onderdeel in mijn leven geweest. Ook nog eens in Arnhem, dus praktisch te organiseren. 1+1=2

Zoals ik 10 jaar eerder afstudeerde met mijn scriptie “het meisje van de extremen” (theater aan de hand van performance art in combinatie met ADHD), gaf ik me nu ook volledig tijdens de auditie. Open, eerlijk en theatraal. En dat viel goed.

Ik speelde met plezier bij de Firma, maar al snel bleek een regisseur toch wel handig bij de groep. Tja, ik kende wel mensen, maar die hadden dezelfde achtergrond als ik. Misschien was dit wel wat voor mij? Door de fijne klik met de groep, veranderde mijn rol van speler naar regisseur heel soepeltjes. Maar eigenlijk begon het avontuur toen pas echt.

Als ik denk aan mijn regisseurschap bij de Firma, schiet me zoveel ( niet chronologisch) te binnen:

– Chi zaal, Henk, verhuizingen, citybox, repetitieruimtes
– kweekvijvers, kaarslicht, privé-repetities, nieuwe spelers, productiegroep, audities
– festivals, theater op maat, de gele zak, congressen, in de regen, door de modder, drukte, een enkeling, techniek jan
– productieschema’s, scripts, aanpassingen, monologen, eerlijke teksten, vierde wand, eigen verhaal
– theatraal, abstract, beeldend, fysiek, viewpoints, materiaalonderzoek, muziek
– ontpropt, stigma, autisme, CAD, zo draait de molen, rugzak, voor de kiezen, samen maken
– coaching, teamdagen, etentjes, verkleden, fotoshoots
– huiswerkopdrachten, frustraties, groepsdynamiek, afscheid, pareltjes, emoties en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Taal is mooi, veel en een heerlijk theatraal medium. De poëtische kracht, interpretaties, metaforen, herkenbaarheid, humor en kwetsbaarheid die je er in kwijt kan. Ik hou van taal, maar nog meer van beeld. En daarom loop ik misschien nu ook wel vast. Hoe kan ik verwoorden wat de Firma Zorgbehang voor mij was en is?

Beelden van al die mooie spelers, scenes, ruzies, emoties en warmte spelen zich af in mijn hoofd. Ook ruzies? Ja, juist. Dat hoorde er bij en is ook mooi. Ruzies waren er, omdat we juist allemaal zoveel om de Firma Zorgbehang gaven, de visie zo belangrijk vonden. Maar daar ook andere meningen over konden hebben. En dat is niet erg, dat is mooi, houdt je scherp en maakt de groep en het theater krachtig.

Maar vooral beelden van prachtige theatrale scenes, warme publieksreacties en inspirerende repetities met mooie mensen. Mijn motto is al jaren heel cliché, maar toch ook nog steeds kloppend bij mij en de Firma Zorgbehang: “Kwetsbaarheid als kracht”. Ik geloof daar in, bij de spelers, het publiek, de gewone mens, als theatergroep en regisseur.

Ik kijk terug op een traject met pieken en dalen op persoonlijk en theatraal vlak. Oftewel, een hele realistische spiegel van het leven. Laat dat de Firma Zorgbehang blijven. Een eerlijke spiegel, waar je kan zijn wie je bent, waar je mag voelen wat er speelt, maar waar je vooral mag spelen wat je wilt (over-)brengen. Namelijk dat het allemaal the fucking moeite waard is!

En als ik dan toch zo geloof in de Firma Zorgbehang, haar visie, haar spelers, waarom besloot ik dan afscheid te nemen?
Door hetzelfde als waarmee ik kwam. Mijn gezin en balans. Mijn kinderen zijn inmiddels 8, 11 en 13 jaar en er is ook veel ander mooi werk op mijn pad gekomen in het onderwijs, coachingsveld en theater. De rek raakte er uit en daarvoor gaat de Firma Zorgbehang me teveel aan het hart. Zij verdienen nieuwe, frisse energie en die gaat de nieuwe regisseur ze zeker geven. Daarnaast denk ik ook dat het gezond is, om veranderingen te omarmen in plaats van ze weg te houden uit angst voor het onzekere. Want een ding is zeker: de Firma Zorgbehang staat als een huis, ondanks de tsunami’s van het leven:)

Lieve spelers, lief publiek, lieve volgers, lieve mensen,
dank je wel en tot ziens!

Liefs Floortje